Ignorant

Inscius, ignorant : medicus inscius et imperitus.

Nescius, qui ne sait pas dans un cas déterminé ; dans Ciceron, nescius est toujours construit avec une négation et avec l’accusatif et l’infinitif : non sum nescius te mihi iratum fuisse (= probe, plane scio*).

Imprudens (de in-providens), qui n’a pas conscience, étranger à : plus hodie boni feci imprudens, quam sciens umquam ; imprudens legis, qui ignore la loi.

Ignarus (de in-gnarus), peu versé dans quelque chose, qui n’est pas au courant de : ignarus legum.

Imperitus, non expérimenté dans : imperitus dicendi ; — rerum, sans expérience du monde.

Rudis, grossier (sens physique et moral), complètement ignorant, non formé : rudis in jure civili ; — graecarum litterarum.

Insciens, (contraire de sciens), sans savoir, inconsciemment (imprudens) : insciens hoc feci.

Inscientia, (contraire de scientia, le savoir), ignorance : inscientia locorum ; — belli.

Imprudentia, ignorance, défaut de connaissance : per imprudentiam (Cic., Or, 56. 189), par mégarde.

Ignoratio, ignorance dans un cas donné (cf. nescius) : ignoratio juris.

Ignorantia, ignorance permanente (cf. inscius) : ignorantia litterarum.

Inscitia, maladresse : inscitia negotii gerendi.

* « Nous savons, » en parlant des faits transmis par l’histoire : acceptimus, tradunt, dicunt, ferunt, memoria proditum est, traditum est (et non scimus).
Je sais fort bien que : non ignoro, non sum ignarus ou nescius (et non inscius); probe, plane {et non bene) scio.
« Savoir » ne se rend pas toujours : il sut se concilier la faveur, gratiam sibi conciliavit ; je sais me consoler, me ipse consolor.

Laisser un commentaire

Votre adresse e-mail ne sera pas publiée. Les champs obligatoires sont indiqués avec *